Ooit reed ik samen met een oom vanuit Den Haag naar Brabant, en passeerde een brug over een van de grote rivieren.
Mijn oom, altijd vol van anecdotes, vertelde dat er bij deze brug in WOII zwaar was gevochten, en dat er daarom ook een monument stond. Hij citeerde tevens een van de bevelhebbers (geallieerd; Wehrmacht en/of nazi), die gezegd zou hebben: "Geef mij tien (of 20) van deze soldaten/mariniers, en ik trek een spoor van bloed door Europa."
Is er imand die mij kan vertellen of dit op waarheid berust, de preciese brug en quote en door welke officier gesproken?
Mijn dank is groot.
Peter Yeh
emailadres: carlpeteryeh@hotmail.com
quote over heldenmoed
-
Thom
- Lid
- Berichten: 52
- Lid geworden op: 19 dec 2008, 00:33
- Locatie: Utrecht / Hamburg
Re: quote over heldenmoed
Tsja, het eerste dat mij te binnen schiet, zijn de Zwarte Duivels.
Dit komt overeen met het traject dat jij en je opa hebben afgelegd. De Nieuwe Maas bij Rotterdam.
Onderleiding van een Antilliaanse sergeant, te weten Ezechiëls, wist een deel van de Rotterdamse mariniers tot halverwege de Maasbrug in Rotterdam te komen. De rest van de zwarte Duivels zaten in en om het bolwerk van Rotterdam, bij het Witte Huis, wat het bombardement heeft overleefd.
Ik heb wel eens gelezen in een Nederlands blad, ik geloof de Volkskrant, dat bijnaam van de Zwarte Duivels gebaseerd was op het verhaal dat ze zelfs Duitse soldaten met wurging hebben gedood, en dat ze zwarte uniformen aanhadden. Alleen dit laatste is waar.
Maar, toen op 13 mei de NoordBlaak in het oude centrum uitbranden, en ook de panden aan de Boompjeskade, waaronder het schitterende VOC- Suiker Accijnzenhuis, bleven de Nederlandse Mariniers van hot naar her rennen, tussen de brandende gebouwen. Dit werd later door een Nederlandse schrijver beschreven als de Zwarte Duivels van Rotterdam.
Een mooie anekdote is dat Ezechiëls begin jaren '80 werd gehuldigd door het stadsbestuur van Rotterdam voor zijn leeuwenmoed.
Op het horen van de nogmaals herhaalde bijnaam Zwarte Duivels, antwoorde hij, "ik was ook des duivels". Ezechiëls was een uiterst koelbloedige alswel nuchtere man. Ik ben bij zijn huldiging aanwezig geweest, en toen pas kwam ik erachter dat deze oud-mariniers een speciale penning hebben voor hun bewezen diensten in Rotterdam, begin mei 1940. Enkele jaren later zou de oude Willemsbrug worden vervangen door een foeilelijke nieuwe brug, en werd Rotterdam van een van zijn laatste monumenten ontdaan.
Op deze foto zie je de manschappen die op het zuidelijke brughoofd van de Willemsbrug ingeklemd zaten. Deze foto is genomen na het bombardement van Rotterdam. Na het krijgen van de zekerheid dat de Zwarte Duivels waren uitgeschakeld.
Je zou kunnen zeggen dat lafheid in deze situatie meer zou hebben opgeleverd,dan weerstand. Rotterdam is nu niet alleen zijn oude binnenstad kwijt, maar ook zijn bruggen.
Generaal Schmidt heeft de Rotterdamse mariniers betiteld als "heldhaftige gekken, die bloed van hun vijanden drinken".
Wanneer je meer van dit onderwerp wilt weten, raad ik je het boek "de helden van de Willemsbrug aan". Dit boek is geschreven door Wim Hornman. En ik heb het 2 keer overnieuw gelezen, omdat de situatiebeschrijving zo verdomd precies is.
Dit komt overeen met het traject dat jij en je opa hebben afgelegd. De Nieuwe Maas bij Rotterdam.
Onderleiding van een Antilliaanse sergeant, te weten Ezechiëls, wist een deel van de Rotterdamse mariniers tot halverwege de Maasbrug in Rotterdam te komen. De rest van de zwarte Duivels zaten in en om het bolwerk van Rotterdam, bij het Witte Huis, wat het bombardement heeft overleefd.
Ik heb wel eens gelezen in een Nederlands blad, ik geloof de Volkskrant, dat bijnaam van de Zwarte Duivels gebaseerd was op het verhaal dat ze zelfs Duitse soldaten met wurging hebben gedood, en dat ze zwarte uniformen aanhadden. Alleen dit laatste is waar.
Maar, toen op 13 mei de NoordBlaak in het oude centrum uitbranden, en ook de panden aan de Boompjeskade, waaronder het schitterende VOC- Suiker Accijnzenhuis, bleven de Nederlandse Mariniers van hot naar her rennen, tussen de brandende gebouwen. Dit werd later door een Nederlandse schrijver beschreven als de Zwarte Duivels van Rotterdam.
Een mooie anekdote is dat Ezechiëls begin jaren '80 werd gehuldigd door het stadsbestuur van Rotterdam voor zijn leeuwenmoed.
Op het horen van de nogmaals herhaalde bijnaam Zwarte Duivels, antwoorde hij, "ik was ook des duivels". Ezechiëls was een uiterst koelbloedige alswel nuchtere man. Ik ben bij zijn huldiging aanwezig geweest, en toen pas kwam ik erachter dat deze oud-mariniers een speciale penning hebben voor hun bewezen diensten in Rotterdam, begin mei 1940. Enkele jaren later zou de oude Willemsbrug worden vervangen door een foeilelijke nieuwe brug, en werd Rotterdam van een van zijn laatste monumenten ontdaan.
Op deze foto zie je de manschappen die op het zuidelijke brughoofd van de Willemsbrug ingeklemd zaten. Deze foto is genomen na het bombardement van Rotterdam. Na het krijgen van de zekerheid dat de Zwarte Duivels waren uitgeschakeld.
Je zou kunnen zeggen dat lafheid in deze situatie meer zou hebben opgeleverd,dan weerstand. Rotterdam is nu niet alleen zijn oude binnenstad kwijt, maar ook zijn bruggen.
Generaal Schmidt heeft de Rotterdamse mariniers betiteld als "heldhaftige gekken, die bloed van hun vijanden drinken".
Wanneer je meer van dit onderwerp wilt weten, raad ik je het boek "de helden van de Willemsbrug aan". Dit boek is geschreven door Wim Hornman. En ik heb het 2 keer overnieuw gelezen, omdat de situatiebeschrijving zo verdomd precies is.