Malmedy Massacre

[Harro]

En nou ben ik straal vergeten je Manu te lezen, lag er al vroeg in... ik wist dat ik iets was vergeten

Jank, snik, huil, snotter, boehoehoe. Even een menselijke reactie om te onderstrepen dat ik een mens ben

[Michiel M.]

Ik heb er trouwens een DVD van, kom maar een keer kijken

[Harro]

Waarvan?

[Opgeheven account 1427]

Jank, snik, huil, snotter, boehoehoe. Even een menselijke reactie om te onderstrepen dat ik een mens ben

Wablief? Mens? ik zou toch hebben gezworen dat je een antwoord-machine was met schrijftalent... dit had ik dus echt nooit verwacht hé!!

[Harro]

Wat niet verwacht???

[Opgeheven account 1427]

hehe.. dat was sarcastisch... dít had ik niet verwacht:

dat ik een mens ben

[Harro]

Aha

[Harro]

Sbf., heb je hoofdstuk 1 al uit?

[Narcolepticus]

Van welk boek?

[Harro]

Narco...

En nou ben ik straal vergeten je Manu te lezen, lag er al vroeg in... ik wist dat ik iets was vergeten

[GEHEIM LEGER]

Peiper kreeg een idee van de rol die voor hemwas uitverkoren toen hem op 10 december door generaal-majoor Kraemer gevraagd werd of hij kon bepalen of een tankregiment in een nacht 80 kilometer kon afleggen. Peiper leende een Panther en maakte er een ritje mee achter de Duitde linies. Hij wist dat één enkele tankop een goede, vrije wegde afstand kon halen, maar hij wist ook dat een heel regiment dat niet kon. Peiper kreeg op 13 december zijn ordersvoor Herbstnebel van de commandant van de 1ste SS-pantserdivisie, generaal Herman Priess. Hij was niet erg in zijn sas met de hem toegewezen route, een secundaire weg die, klaagde hij verbitterd 'niet voor tanks maar voor fietsen' was. Zijn protesten werden tot zwijgen gebracht met de mededeling dat de Fuhrer zelf de wegen gekozen had, ze moesten en zouden stipt gevolgd worden-weer zo'n voorbeeld van de typische kaartengeneraal die Hitler vanaf 1942 was. Er zat voor Peiper nog een andere verassing in de hoed. De twee treinladingen benzine voor de 1ste SS-pantserdivisie waren niet op het verzamelpunt gearriveerd. Hij moest het doen met buitgemaakte Amerikaanse benzine. Er lagen twee grote geallieerde brandstofdepots op korte afstand van zijn marsroute, te weten bij Bullingen en ten zuiden van Spa. Peiper gaf ook een dagorder door van Dietrich waarin Hitlers aansporing tot zijn hoogste bevelhebbers herhaald werd dat het begin van Herbstnebel gepaard moest gaan met een "golf van terreur en angst" en dat menselijke emoties geen rol mochten spelen. Peiper herinnerde zich later dat zijn soldaten herinnerd moesten worden aan de duizenden Duitse burgers die door de geallieerde luchtaanvallen gedood waren, misschien ook familieleden. Daarna herinnerde hij zich dat hij er 'vrijwel zeker' van was dat hem gezegd was krijgsgevangenen dood te schieten 'waar de plaatselijke gevechtsomstandigheden dat vereisten'. Deze clausule was verwerkt in de aanvalsorders voor de gevechtsgroep. Hoewel Peiper er zelf tijdens de briefings met zijn ondergeschikte commandanten niet naar verwees, hoefde hij het natuurlijk niet meer uit te spellen. Later zou hij erkennen 'dat ze allen ervaren officieren waren voor wie dat vanzelfsprekend was'. Op de openingsdag van Herbstnebel stond Peiper te popelen om een van die bliksemdoorbraken te forceren waaraan hij zijn reputatie dankte. Helaas voor hem, maar zijn pad werd versperd door een gigantische verkeersopstopping op de smalle wegen naar de Losheimdoorgang, het gevolg van een vernielde brug dicht bij Losheim die in september door terugtrekkende Duitsers opgeblazen was, wat vervolgens bij de planmakerij voor Herbstnebel, over het hoofd gezien was. Peiper, witheet van woede, beval zijn tanks er 'snel doorheen te rijden en meedogenloos alles op de weg plat te rijden'?, maar pas om half 8 die avond was hij in Losheim. In Losheim kreeg hij bevel om westwaarts door Lanzerath om te rijden, waardoor hij dicht bij de positie kwam waar luitenant Bouck en zijn mannen standhielden. Peiper zwenkte westwaarts, kwam in een Duits mijnenveld, waar hij 5 kostbare tanks verloor voordat hij er eindelijk in slaagde zijn colonne aan het rijden te krijgen. Kort voor middernacht ging Peiper, steeds woedender, naar café Scholzen in Lanzerath. In een oogopslag zag hij uitgeputte Duitsersslapend op de vloer en luitenant Bouck en de ernstig gewonde Tsakinakas liggend onder de koekoeksklok. Peiper eiste van zijn mannen een verklaring voor deze gang van zaken. Het schilderachtige tafereel van uitgeputte mannen was niet zijn manier van oorlogsvoeren. Hij greep de commandant van het 9de parachutistenregiment, kolonel Helmut von Hofmann, bij zijn knopen en kon zijn oren nauwelijks geloven toen de kolonel meldde dat hij zijn aanval uitstelde to de ochtend, omdat de bossen tussen Lanzerath en Honsfeld vol versterkingen en mijnen lagen en door troepen ter sterkte van een batljon verdedigd werden. Peiper vroeg door. Had Hofmann persoonlijk de Amerikaanse posities verkend, Terwijl de naar adem snakkende Hofmann kuchte en hijgde, eiste Peiper dat hij de kolonel hem ondersteuning gaf met een van zijn parachutistenbataljons. Peiper wilde per se zijn penetratiepoging door de linies voortzetten. Het was bijna 4 uur toen de spits van "Kampfgruppe Peiper" twee Panthers en 3 halfrupsvoertuigen richting Honsfeld reed. Achter de spits volgden vier Pzkw-IV-luchtdoeltanks, elk met een 37 mm kanon, en twee antiluchtdoelwagens met vierkoppige 20 mm mitrailleurs. Daarna kwamen de rupsvoertuigen met pantzergrenadiers en tanks met parachutisten op de dekken. Een compagnie parachutisten dekte de flanken van de colonne die door het bos tussen Lanzerath en Honsfeld reed. Iets van verzet kwam van twee pelotons van het Amerikaanse 39ste infanterieregiment schuilend in een boerderij naast de weg en in het omringende bos, maar dat verzet werd snel tot zwijgen gebracht door de viermondige 20 mm luchtdoelwapens van de halfrupsvoertuigen. Peirpers colonne kwam geen Amerikanen meer tegen tot de kruising bij Honsfeld, waar de voorste tanks op een stroom van Amerikaanse voertuigen richting Honsfeld stuitten; vrachtwagens,munitiewagens,trekkers met artilleriestukken. Rond 5 uur kroop de de voorste Duitse tank langzaam naar de rand van Honsfeld, langs een pantserwagen die alarm moest slaan als de Duitsers buiten het dorp gezien werden. Toen de tanks voorbijratelden, hing sergeant John Creel, commandant van de pantserwagen, een swastika over de zijkant. Creel probeerde te vuren, maar dat ging niet vanwege de aanhangwagen achter zijn pantser. Er werd gevuurd toen de Duitse tank meer Amerikanen tegenkwam. Er ontstond vervolgens grote verwarring toen Creel en zijn bemanning in Honsfeld alarm begonnen te slaan. De twee voorste Panthers van gevechtsgroep Peiper reden behoedzaam naar het hart van Honsfeld, gevolgd door 3 halfrupsvoertuigen met onder meer Peiper. Al snel waren ze omringd door Amerikaanse voertuigen. De mitraileursschutters in de voertuigen openden het vuur en doorzeefden rijdend door het centrum voertuigen en huizen met kogels. Achter hen kwamen meer halfrupsvoertuigen Honsfeld binnen, de pantsergrenadiers sprongen er rijdend af. Enkele Amerikanen lukte het om dekking zoekend het Duitse vuur te ontwijken en in hun jeeps en halfrupsvoertuigen te ontsnappen. Anderen, uit hun slaap gewekt door het kabaal dat "kampfgruppe" Peiper in het centrum maakte, kozen ervoor om te capituleren. Toen begon het moorden. In een huis nabij het centrum van het stadje dwong een SS-officier acht Amerikanen, tollend van de slaap, op te staan. Hij zette ze in een rij tegen een muur en maaide ze neer met zijn automatische wapen. Uit een ander huis kwamen vijf Amerikanen te voorschijn met een witte vlag. Vier werden onmiddelijk doodgeschoten en de vijfde, die gewond was, werd geplet onder de rupsbanden van een tank. In een ander deel van Honsfeld kwamen na een kort vuurgevecht 18 man van het 612de tankdestroyerbataljon te voorschijn let een tafelkleed als witte vlag. Twee van hen werden vermoord toen ze met hun handen omhoog stonden, een derde, stafsergeant BillyF. Wilson, wist te vluchten en zich in de velden te verbergen. Hij zou het overleven. Een ander groep van zo'n honderd man, de meesten van het 612dze bataljon, wer beschoten toen ze dicht op elkaar met hun handen omhoog stonden. Een getuigze, soldaat eerste klas WilliamT. Hawkins, zegt dat een stuk of dertig van hen dood neervielen. Het vuren hield even plotseling op als het begonnen was en de overlevenden werden over de weg naar Lanzerath afgemarcheerd, waar de kwelling verderging. Tanks en rupsvoeruigen probeerden over hen heen te rijden. Ze werden geslagen met geweerkolven door soldaten die op de tanks zaten. Als een Amerikaan viel, staken de bewakers geen poot uit. Twee gevangenen werden zomaar neergemaaid. Er was geen ontkomen meer aan,hoewel een galante Duitse soldaat, een tiener nog voorkwam dat een officier in het wilde weg op een groep gevangenen begon te schieten. De jonge soldaat versperde met uitgestrekte armen zijn weg, waarop de officier wegliep. Peiper besloot de richting van zijn marsroute te wijzigen en om te rijden over Bullingen, dat op de route van het 12de SS-pantser lag. Peiper had gehoord dat daar een Amerikaans brandstofdepot was. De parachutisten die hij in Lanzerath 'gevorderd' had, liethij weer gaan en hij vertrok naar Bullingen, waar de intendance voor de Amerikaanse 99ste en 2de divisie gelegerd was. Net buiten het dorp lag een geimproviseerd vliegveldje voor de kleine L-5 verkenningsvliegtuigjes van de 2de en 99ste divisie. Hier konden de Duitsers met hulp van tegenstribbelend Amerikaans grondpersoneel zo'n 230.000 liter brandstof inslaan. Op het grote open plein, in vrediger tijden onder andere de veemarkt, vonden ze de brandstof waar ze zo om zaten te springen in een depot dat pas opgezet was door de kwartieringscompagnie van de 2de divisie. Opnieuw werden gevangengenomen Amerikanen gedwongen de Duitse voertuigen vol te tanken. Kampfgruppe Peiper had in de korte strijd om Bullingen tweehonderd nieuwe gevangenen gemaakt, van wie er maar eentje, soldaat Bernard Pappel, in koelen bloede vermoord werd. Om de weg schoon te vegen ten behoeve van de 12de SS-patserdivisie reed Peiper met zijn mannen verder in zuidelijke richting. Halverwege de dag naderde de colonne het gehucht Baugnez, vier kilometer zuidelijk van Malmedy, waar een belangrijke wegkruising was. De wegen waren nu volledig verstopt met Amerikaanse voertuigen die alle mogelijke kanten uit reden. Uit het oosten kwam een stroom vrachtwagens,jeeps en stafwagens wegvluchtend van de geperforeerde frontlijn. Met grote moeite probeerden gevechtseenheden op weg naar het front tegen de stroom in de andere kant op te rijden. Een van de gevechtsgroepen was de B-batterij van het 285ste veldartillerie-verkenningsbataljon, een eenheid die op weg wasvan het Hurtgenwoud in het noorden naar Vielsalm, acht kilometer ten zuiden van Peipers marsroute. De botsing met peipers gevechtsgroep was onvermijdelijk. Net na 13 uur was het raak in Baugnez. Er ontstond een vuurgevecht dat ophield toen Peiper Baugnez in een Amerikaanse jeep binnenscheurde. Hij was woedend omdat de vrachtwagens van de B-batterij kapotgeschoten waren zijn gevechtsgroep had ze uitstekend kunnen gebruiken. De Amerikanen werden uit de greppel gehaald waarin ze dekking gezocht hadden. De mannen die over de akkers en weiden geprobeerd hadden te ontsnappen, werden opgejaagd en teruggedreven. Peipers mannen verdeelden de ontwapende gevangenen in kleine groepjes en namen iedereen zijn kostbaarheden af; ringen,horloges,handschoenen,sigaretten. Peiper had zijn mannen weer onder controle en zijn tanks en rupsvoertuigen begonnen aan de etappe richting Ligneuville. Peiper liet een halfrupsvoertuig achter met de commandant van zijn pantsergrenadierbataljon; majoor Jozef Diefenthal. De gevangenen, ongeveer 130 inclusief solaten van ander eenheden, werden afgevoerd naar een veld aan de N-23. Daar stonden ze in ongeveer acht rijen, hun handen boven hun hoofd en bewaakt door twee Pzkw-IV-tanks. Er waren er maar weinig die vooraan wilden staan en er werd geduwd. Paniek was er nauwelijks; de Amerikanen dachten dat zij op transport naar het achterland moesten wachten. Ze zouden de kerst als krijgsgevangenen vieren. Daarop begon het schieten. De soldaten stonden zo dicht op elkaar dat ze in een harmonicagolf neervielen. Een van de Duitsers gilde "Schiets ze allemaal dood!" en de mitrailleurs op beide tanks gingen tekeer.degenen die de vuurregen overleefden,lieten zich op de grond vallen, verborgen hun gezicht in de modder en probeerden onder de stapels lijken rondom hen te kruipen. De op de grond liggende lichamen werden volgepompt met kogels, wat gepaard ging met een verschrikkelijk lawaai; gillen,jammeren,zuchten als in een nachtmerrie. Het schieten ging vijftien minuten door voordat de meeste Duitsers vertrokken. Passerende Duitsers bleven kogels in de stapels lijken schieten. Intussen zochten mannen van een compagnie SS-genie op het veld naar overlevenden. Elk teken van leven werd bevestigd door een snelle trap in de onderbuik. Sommige Duitsers haalden Amerikanen over om te praten door hun medische behandeling aan te bieden. Een van hen liet een hospik een medegevangene behandelen en schoot vervolgens beden dood.



Tot zover het relaas van het WARE gebeuren in Baugnez. Ik hoop dat hiermee toch het mysterie rondom de slachting in Baugnez een klein beetje is opgelost.

[Harro]

Gelul

[Mike.H]

Gelul

licht je toe Harro...

[Harro]

Kom, ik blijf niet aan de gang. Waarom denk je dat dit topic al zes pagina's lang is.

Bedankt voor je reactie.

Naar mijn mening staat over Baugnez alleen vast dat er dode Amerikanen gevonden zijn, dat de fatale schoten werden gelost door soldaten van de Leibstandarte en dat Peiper uit hoofde van zijn functie verantwoordelijk was. Er zijn geen objectieve bronnen en de bestaande bronnen zijn te tegenstrijdig om tot een definitief oordeel te kunnen komen.

En verder wacht ik op een passende reactie van Jochen S. om deze diaree van fantasie te counteren met feiten. Want ik weet niet waar Geheim Leger deze kul gevonden heeft maar de schrijver heeft echt totaal geen benul. Who wrote this dribble?

[Mike.H]

hmm naja als ieder1 zijn eigen versie maar blijft geven kom je der ook nooit eh...