Ben een beetje in dubio
Wie heeft suggesties?
S - Begrippenlijst: Neurenbergprocessen
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
S - Begrippenlijst: Neurenbergprocessen
Ik ben bezig met de Neurenbergprocessen. Nu vraag ik me af in hoever ik in detail moet treden. Van veel details wordt het een heel erg opsommerig geheel. Heb nu een lijst gemaakt met alle (belangrijke) aangeklaagden met functie en uiteindelijke straf. Past dit beter bij de persoonsbeschrijvingen en volstaat het noemen van de naam?
Ben een beetje in dubio
Wie heeft suggesties?
Ben een beetje in dubio
Wie heeft suggesties?
-
Proos
- Technisch beheerder
- Berichten: 8132
- Lid geworden op: 28 jan 2002, 17:25
- Gegeven: 14 keer
- Ontvangen: 35 keer
- Contacteer:
Ik denk dat een omschrijving van de personen op de lijst uiteindelijk als aparte onderdelen in de begrippenlijst komt. En dan maken we links aan per naam.
Of bedoel je dat niet?
Of bedoel je dat niet?
Those who cannot remember the past are condemned to repeat it. ~ George Santayana (1863-1952), The Life of Reason, Volume 1, 1905
Steun het forum | Forumregels | Gebruiksovereenkomst | FAQ | Zoek een moderator
Steun het forum | Forumregels | Gebruiksovereenkomst | FAQ | Zoek een moderator
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
Neurenbergprocessen tot nu toe
De Neurenbergprocessen
20 november 1945, om 10 uur ‘s ochtends opent Sir Geoffrey Lawrence de rechtszaak tegen de grootste nazi oorlogsmisdadigers in Neurenberg en leest de aanklacht voor. De aanklacht luidt: "Misdaden tegen de vrede, misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden en het beramen van een complot om deze misdaden uit te voeren". De aangeklaagden luisteren gelaten naar wat hun ten laste wordt gelegd. Hermann Göring zit zelfs grapjes te maken over de hoofdtelefoons die de verdachten tot hun beschikking hebben voor het horen van de vertaling. Wanneer de aanklacht in zijn geheel is voorgelezen, vraagt de rechter hoe de verdachten pleiten. Hermann Göring staat op en probeert een toespraak te houden over het feit dat hij hier alleen maar zit omdat Duitsland de oorlog heeft verloren. De rechter maakt hier snel een einde aan door te zeggen: “Ik wil alleen van u horen of u vindt dat u schuldig of onschuldig bent.” Göring gaat beduusd weer zitten en zegt: “Onschuldig”. Alle andere verdachten zeggen hetzelfde.
Göring komt de beklaagdenbank binnen
Tegen het einde van de oorlog was de grote vraag: “Wat doen we met de mensen die de oorlog hebben veroorzaakt?” In 1944 was al het idee geopperd om elke leider die gevangen werd genomen ter plekke te executeren. De Amerikaanse president, Roosevelt, vond dit niet zo’n goed idee. Hij zei: “Als we dat doen, zijn we net zo erg als de nazi’s zelf.” Tijdens de Conferentie van Yalta in 1945, waar Roosevelt, Churchill en Stalin waren, werd het voorstel gedaan om de oorlogsmisdadigers in een proces te veroordelen. Dit process zou dan een voorbeeld moeten zijn voor de rest van de wereld. Het plegen van een agressieve aanvalsoorlog zou voortaan strafbaar zijn in elk land van de wereld.
Er is geen rechtszaak die een beter inzicht geeft in de oorzaken en de aard van het kwaad dan de Neurenbergprocessen. De mensen die naar de rechtszaak kwamen kijken en sadistische monster verwachtten kwamen bedrogen uit. Het meest schokkende van de Neurenbergprocessen is dat de verdachten gewone mensen waren. Mannen die goede vaders waren, lief voor dieren, zelfs bescheiden. Maar toch hadden ze de meest verschrikkelijke daden begaan. Een van de psychiaters die met de verdachten praatte, Martin Gilbert, noemde het een gebrek aan het invoelen met andere mensen. Ze konden de menselijke gevolgen van hun daden niet overzien.
Roosevelt vraagt een van de rechters van het Hooggerechtshof in Amerika om de rechtszaak voor te bereiden. Robert Jackson gaat op 7 juli 1945 naar Neurenberg om een geschikte lokatie te zoeken voor de rechtszaak. In het oude, kapot geschoten, paleis van Justitie vindt hij de perfecte lokatie. Tegenwoordig zijn er alleen nog maar een paar houten panelen te vinden die doen denken aan de uitermate belangrijke rechtszaak.
Aan de achterkant van het Paleis van Justitie wordt het cellencomplex gebouwd waar de verdachten tijdens het hele proces zullen worden vastgehouden. Amerikaanse soldaten zijn de eerste mensen die de verdachten moeten bewaken. Sinds Robert Ley, een van de verdachten, zelfmoord pleegt worden alle cellen 24 uur per dag bewaakt. Elke soldaat moet constant door het luikje kijken.
Op 22 november begint Jackson met de openingsverklaring van de aanklagers. Hij zegt:
"Het voorrecht om de eerste rechtszaak ter wereld voor misdaden tegen de wereld te openen brengt meteen een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het onrecht dat we proberen te veroordelen en te straffen zijn zo berekenend, zo verderfelijk en zo verwoestend geweest, dat de beschaving niet kan tolereren dat ze worden genegeerd, omdat de samenleving het niet overleefd wanneer ze worden herhaald. Dat vier grote naties, overspoeld met overwinning en verwondingen zich niet verlagen tot wraak en vrijwillig hun gevangenen overlaten aan het recht is het grootste eerbetoon dat Macht ooit heeft gegeven aan de Rede."
Jackson tijdens openingsverklaring
Het proces was verdeeld in twee belangrijke fases. De eerste fase concentreerde zich op het vaststellen of het Nazi-regime daadwerkelijk criminele daden had begaan. De tweede fase concentreerde zich op iedere individuele verdachte. In hoeverre had elk van hen schuld?
Eerst werd gekeken of de invasies van de verschillende landen in Europa door Duitsland rechtmatig waren verlopen. In een periode van twee weken werd elk land afzonderlijk behandeld.
Ten tweede werd gekeken naar de dwangarbeiders en de concentratiekampen. De bewijzen voor dit deel van het proces bracht eindelijk naar voren hoe bruut het Nazi regime was. Op 13 december 1945 brachten de Amerikanen twee bewijsstukken naar voren. Het eerste bewijsstuk was een stuk menselijke huid met een tatoeage er op. De vrouw van de commandant van Buchenwald, Isle Koch, wilde graag dat er van dit stuk huid een lampekap werd gemaakt. Het tweede bewijsstuk was een verschrompeld hoofd van een geëxecuteerde Pool, commandant Koch gebruikte dit als een presse-papier op zijn bureau.
Op 18 december begonnen de aanklagers met het inbrengen van bewijzen dat de Nazi-partij, de SS, de Gestapo, de SD en de SA criminele organisaties waren. Een deel van het bewijs bezorgde het publiek de koude rillingen. Een Britse aanklager die probeerde te bewijzen dat de SS misdadig handelde kwam met een verklaring van Dokter Sigmund Rasher, een arts die experimenteerde met gevangen van het concentratiekamp in Dachau. De verklaring beschreef een experiment dat werd gedaan om te kijken hoe Duitse vliegers die waren neergestort in de Noordzee het beste konden overleven. Rasher beval de gevangenen zich uit te kleden en zich in baden met ijskoud water te laten zakken. IJsblokken werden bij in het bad gedaan en een thermometers werden herhaaldelijk in de achtersten van de bewusteloze gevangen gestopt om te kijken of ze genoeg waren afgekoeld. Daarna werden de gevangenen uit het bad gehaald om te kijken welke methode om mensen weer op te warmen het beste was. Sommige gevangenen werden in heet water gegooid, sommigen in warm of lauw water. Een kwart van de gevangenen werd naast naakte vrouwelijke gevangenen gelegd. Snelle opwarming in heet water bleek de meest effectieve methode. Rasher verklaarde dat de meeste van de gevangenen begonnen te stuiptrekken en uiteindelijk overleden.
Een getuige wordt ingezworen
In januari begonnen de ooggetuigenverslagen van concentratiekamp slachtoffers. Marie Claude Vallant-Couturier, een 33 jarige Franse vrouw, gaf een krachtige verklaring van wat ze had gezien in Auschwitz in 1942. Ze beschreef hoe een Nazi-orkest vrolijke liedjes speelde terwijl soldaten de mensen die te werk werden gesteld werden gescheiden van de mensen die werden vergast. Ze was een op een nacht wakker geschrokken van verschrikkelijk gegil. De volgende dag hoorde ze dat de voorraad gas van de Nazi’s op was geraakt en dat de kinderen levend in de ovens waren gegooid.
Mevrouw Vallant-Couturier
Russische aanklagers lieten op 18 februari 1946 een film getiteld “Gefilmd bewijs van de Duitse fascistische bezetters”. De film, die voor het grootste gedeelte bestond uit in beslag genomen Duitse beelden, liet Nazi wreedheden zien begeleid door Russisch commentaar. In een scene wordt een jongen neergeschoten nadat hij weigerde zijn getemde duif aan een SS-soldaat te geven. In een andere scene worden naakte vrouwen een greppel in gedreven en gedwongen te gaan liggen terwijl Duitse soldaten, lachend naar de camera, hen neerschoten.
Een getuige van de processen beschrijft hoe de aangeklaagden reageerden op deze film:
“Toen we de beelden lieten zien van de concentratiekampen en van het ghetto in Warschau werden alle lichten in de rechtzaal uitgedaan en waren er alleen lichten gericht op de verdachten. Ik had de mogelijkheid om naar de gezichten te kijken terwijl de film draaide. En het was echt ongelooflijk hoe ze stukje voor stukje uit elkaar vielen. Göring keek geen moment naar het scherm, hij had zijn hand voor zijn ogen gedaan. Ook Rudolf Hess keek niet. Hjalmar Schacht, die tijdens het hele proces verklaarde niets te maken te hebben met de wreedheden draaide zich demonstratief om en hield zijn armen gekruisd voor zich. Alsof hij wilde zeggen dat hij tijdens deze periode niet aanwezig was. Hans Frank, de slager van Polen, barstte in tranen it. Ook Fritz Sauckel begon te huilen. De enige persoon die naar het scherm keek met een grote glimlach op zijn mond was Julius Streicher. Hij was de gouwleider, de regionale leider, in Franconia en was de redacteur van het smerige vod “Der Sturmer”. Dit was zijn show. Hij voelde zich volledig van alle blaam gezuiverd door deze film”
Nu was het de beurt aan de verdachten. Hermann Göring ging in het getuigenbankje zitten. Hij had een grijs pak aan en gele schoenen. Op de vraag of de Nazi-partij legaal aan de macht was gekomen antwoordde Göring: “Toen we eenmaal aan de macht waren gekomen, waren we vastberaden om die macht onder alle omstandigheden vast te houden.” Hij verklaarde dat de concentratiekampen nodig waren om de orde te bewaren. Het leidersbeginsel was volgens hem hetzelfde principe waarop de Katholieke kerk en de Sovjet-Unie was gebaseerd. De Russische rechter vertrok geen spier bij deze opmerking.
De rechtzaal zat stampvol op 18 maart. Robert Jackson begon zijn kruisverhoor van Göring. In het begin kon hij de vragen van Jackson nog pareren door hele lange antwoorden te geven, wat hem door de rechtbank werd toegestaan. Op de derde dag begon Jackson in zijn ritme te komen. Hij stelde vragen aan Göring die hij eigenlijk alleen maar met “ja” kon beantwoorden.
De andere verdachten kwamen ook aan de beurt. Stuk voor stuk ontkenden ze allemaal dat ze ook maar iets wisten van de wreedheden die waren begaan. Een bekend antwoord was ook: “we volgden alleen maar bevelen”. Joachim von Ribbentrop zei dat hij niks wist van de concentratiekampen. Tot de aanklagers een kaart lieten zien waarop de concentratiekampen stonden, een aantal vlakbij een van de vele huizen van von Ribbentrop.
Een paar van de verdachten gaven hun fouten toe in de hoop dat ze minder straf kregen en boden zelfs hun excuses aan. Albert Speer, de minister van bewapening, was de meest welwillende van allemaal. Op het moment dat hij een verhaal verteld over een poging om Hitler te vermoorden, beginnen alle verdachten te schuiven op hun bank. Göring roept nog eens “verrader” naar hem. Maar toch gaat Speer door. Aan het einde van juni was de verdediging klaar.
Het was de beurt aan Jackson om zijn laatste pleidoo te houden. Hij zegt:
“Deze verdachten vragen aan het tribunaal om te zeggen dat ze niet schuldig waren aan het plannen of uitvoeren van deze lange lijst van misdadigheden. Dat is hetzelfde toen Gloucester met het bloed nog op zijn kleren bij het lichaam van zijn vermoorde koning stond. Hij smeekte de koningin, net zoals zij u nu smeken: “Zeg dat ik hem niet heb vermoord”. De koningin antwoorde: “Zeg dan dat hij niet is vermoord, maar dood is hij toch”. Alsof u zou zeggen dat deze mannen niet schuldig zijn, zeg dan ook dat er geen oorlog is geweest, geen slachtoffers, dat er dus geen misdaad is begaan.”
Op Dinsdag 1 oktober werden de straffen aan de verdachten uitgedeeld.
Göring, von Ribbentrop, Keitel, Rosenberg, Frank, Frick, Kaltenbrunner, Streicher, Sauckel, Jodl en Seyss-Inquart werden veroordeeld tot de dood door ophanging. Hess, Funk en Raeder kregen levenslang. Von Schirach en Speer kregen 20 jaar, von Neurath 15 jaar en Dönitz 10 jaar. Fritsche, von Papen en Schacht werden vrijgesproken.
Op 15 oktober, een dag voor de executie haalde Göring een binnengesmokkelde cyanide pil tevoorschijn en slikte hem in. Om 22.40 uur zag een bewaker dat hij zijn arm naar zijn gezicht bracht en stikkende geluiden maakte. Een dokter werd er bij geroepen, die precies op tijd was om hem zijn laatste adem uit te zien blazen. Een paar uur later om 1.11 uur ‘sochtends liep Joachim von Ribbentrop naar de galg. Zijn laatste woorden waren: “Ik wens vrede op de hele wereld”. Een zwarte kap ging over zijn hoofd heen en het touw ging om zijn nek heen. De hoofd van de bewaking, kolonel Andrus, haalt de hendel naar beneden en een luik opent onder de voeten van von Ribbentrop. Om 2.45 uur ‘sochtends was alles voorbij.
20 november 1945, om 10 uur ‘s ochtends opent Sir Geoffrey Lawrence de rechtszaak tegen de grootste nazi oorlogsmisdadigers in Neurenberg en leest de aanklacht voor. De aanklacht luidt: "Misdaden tegen de vrede, misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden en het beramen van een complot om deze misdaden uit te voeren". De aangeklaagden luisteren gelaten naar wat hun ten laste wordt gelegd. Hermann Göring zit zelfs grapjes te maken over de hoofdtelefoons die de verdachten tot hun beschikking hebben voor het horen van de vertaling. Wanneer de aanklacht in zijn geheel is voorgelezen, vraagt de rechter hoe de verdachten pleiten. Hermann Göring staat op en probeert een toespraak te houden over het feit dat hij hier alleen maar zit omdat Duitsland de oorlog heeft verloren. De rechter maakt hier snel een einde aan door te zeggen: “Ik wil alleen van u horen of u vindt dat u schuldig of onschuldig bent.” Göring gaat beduusd weer zitten en zegt: “Onschuldig”. Alle andere verdachten zeggen hetzelfde.
Göring komt de beklaagdenbank binnen
Tegen het einde van de oorlog was de grote vraag: “Wat doen we met de mensen die de oorlog hebben veroorzaakt?” In 1944 was al het idee geopperd om elke leider die gevangen werd genomen ter plekke te executeren. De Amerikaanse president, Roosevelt, vond dit niet zo’n goed idee. Hij zei: “Als we dat doen, zijn we net zo erg als de nazi’s zelf.” Tijdens de Conferentie van Yalta in 1945, waar Roosevelt, Churchill en Stalin waren, werd het voorstel gedaan om de oorlogsmisdadigers in een proces te veroordelen. Dit process zou dan een voorbeeld moeten zijn voor de rest van de wereld. Het plegen van een agressieve aanvalsoorlog zou voortaan strafbaar zijn in elk land van de wereld.
Er is geen rechtszaak die een beter inzicht geeft in de oorzaken en de aard van het kwaad dan de Neurenbergprocessen. De mensen die naar de rechtszaak kwamen kijken en sadistische monster verwachtten kwamen bedrogen uit. Het meest schokkende van de Neurenbergprocessen is dat de verdachten gewone mensen waren. Mannen die goede vaders waren, lief voor dieren, zelfs bescheiden. Maar toch hadden ze de meest verschrikkelijke daden begaan. Een van de psychiaters die met de verdachten praatte, Martin Gilbert, noemde het een gebrek aan het invoelen met andere mensen. Ze konden de menselijke gevolgen van hun daden niet overzien.
Roosevelt vraagt een van de rechters van het Hooggerechtshof in Amerika om de rechtszaak voor te bereiden. Robert Jackson gaat op 7 juli 1945 naar Neurenberg om een geschikte lokatie te zoeken voor de rechtszaak. In het oude, kapot geschoten, paleis van Justitie vindt hij de perfecte lokatie. Tegenwoordig zijn er alleen nog maar een paar houten panelen te vinden die doen denken aan de uitermate belangrijke rechtszaak.
Aan de achterkant van het Paleis van Justitie wordt het cellencomplex gebouwd waar de verdachten tijdens het hele proces zullen worden vastgehouden. Amerikaanse soldaten zijn de eerste mensen die de verdachten moeten bewaken. Sinds Robert Ley, een van de verdachten, zelfmoord pleegt worden alle cellen 24 uur per dag bewaakt. Elke soldaat moet constant door het luikje kijken.
Op 22 november begint Jackson met de openingsverklaring van de aanklagers. Hij zegt:
"Het voorrecht om de eerste rechtszaak ter wereld voor misdaden tegen de wereld te openen brengt meteen een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het onrecht dat we proberen te veroordelen en te straffen zijn zo berekenend, zo verderfelijk en zo verwoestend geweest, dat de beschaving niet kan tolereren dat ze worden genegeerd, omdat de samenleving het niet overleefd wanneer ze worden herhaald. Dat vier grote naties, overspoeld met overwinning en verwondingen zich niet verlagen tot wraak en vrijwillig hun gevangenen overlaten aan het recht is het grootste eerbetoon dat Macht ooit heeft gegeven aan de Rede."
Jackson tijdens openingsverklaring
Het proces was verdeeld in twee belangrijke fases. De eerste fase concentreerde zich op het vaststellen of het Nazi-regime daadwerkelijk criminele daden had begaan. De tweede fase concentreerde zich op iedere individuele verdachte. In hoeverre had elk van hen schuld?
Eerst werd gekeken of de invasies van de verschillende landen in Europa door Duitsland rechtmatig waren verlopen. In een periode van twee weken werd elk land afzonderlijk behandeld.
Ten tweede werd gekeken naar de dwangarbeiders en de concentratiekampen. De bewijzen voor dit deel van het proces bracht eindelijk naar voren hoe bruut het Nazi regime was. Op 13 december 1945 brachten de Amerikanen twee bewijsstukken naar voren. Het eerste bewijsstuk was een stuk menselijke huid met een tatoeage er op. De vrouw van de commandant van Buchenwald, Isle Koch, wilde graag dat er van dit stuk huid een lampekap werd gemaakt. Het tweede bewijsstuk was een verschrompeld hoofd van een geëxecuteerde Pool, commandant Koch gebruikte dit als een presse-papier op zijn bureau.
Op 18 december begonnen de aanklagers met het inbrengen van bewijzen dat de Nazi-partij, de SS, de Gestapo, de SD en de SA criminele organisaties waren. Een deel van het bewijs bezorgde het publiek de koude rillingen. Een Britse aanklager die probeerde te bewijzen dat de SS misdadig handelde kwam met een verklaring van Dokter Sigmund Rasher, een arts die experimenteerde met gevangen van het concentratiekamp in Dachau. De verklaring beschreef een experiment dat werd gedaan om te kijken hoe Duitse vliegers die waren neergestort in de Noordzee het beste konden overleven. Rasher beval de gevangenen zich uit te kleden en zich in baden met ijskoud water te laten zakken. IJsblokken werden bij in het bad gedaan en een thermometers werden herhaaldelijk in de achtersten van de bewusteloze gevangen gestopt om te kijken of ze genoeg waren afgekoeld. Daarna werden de gevangenen uit het bad gehaald om te kijken welke methode om mensen weer op te warmen het beste was. Sommige gevangenen werden in heet water gegooid, sommigen in warm of lauw water. Een kwart van de gevangenen werd naast naakte vrouwelijke gevangenen gelegd. Snelle opwarming in heet water bleek de meest effectieve methode. Rasher verklaarde dat de meeste van de gevangenen begonnen te stuiptrekken en uiteindelijk overleden.
Een getuige wordt ingezworen
In januari begonnen de ooggetuigenverslagen van concentratiekamp slachtoffers. Marie Claude Vallant-Couturier, een 33 jarige Franse vrouw, gaf een krachtige verklaring van wat ze had gezien in Auschwitz in 1942. Ze beschreef hoe een Nazi-orkest vrolijke liedjes speelde terwijl soldaten de mensen die te werk werden gesteld werden gescheiden van de mensen die werden vergast. Ze was een op een nacht wakker geschrokken van verschrikkelijk gegil. De volgende dag hoorde ze dat de voorraad gas van de Nazi’s op was geraakt en dat de kinderen levend in de ovens waren gegooid.
Mevrouw Vallant-Couturier
Russische aanklagers lieten op 18 februari 1946 een film getiteld “Gefilmd bewijs van de Duitse fascistische bezetters”. De film, die voor het grootste gedeelte bestond uit in beslag genomen Duitse beelden, liet Nazi wreedheden zien begeleid door Russisch commentaar. In een scene wordt een jongen neergeschoten nadat hij weigerde zijn getemde duif aan een SS-soldaat te geven. In een andere scene worden naakte vrouwen een greppel in gedreven en gedwongen te gaan liggen terwijl Duitse soldaten, lachend naar de camera, hen neerschoten.
Een getuige van de processen beschrijft hoe de aangeklaagden reageerden op deze film:
“Toen we de beelden lieten zien van de concentratiekampen en van het ghetto in Warschau werden alle lichten in de rechtzaal uitgedaan en waren er alleen lichten gericht op de verdachten. Ik had de mogelijkheid om naar de gezichten te kijken terwijl de film draaide. En het was echt ongelooflijk hoe ze stukje voor stukje uit elkaar vielen. Göring keek geen moment naar het scherm, hij had zijn hand voor zijn ogen gedaan. Ook Rudolf Hess keek niet. Hjalmar Schacht, die tijdens het hele proces verklaarde niets te maken te hebben met de wreedheden draaide zich demonstratief om en hield zijn armen gekruisd voor zich. Alsof hij wilde zeggen dat hij tijdens deze periode niet aanwezig was. Hans Frank, de slager van Polen, barstte in tranen it. Ook Fritz Sauckel begon te huilen. De enige persoon die naar het scherm keek met een grote glimlach op zijn mond was Julius Streicher. Hij was de gouwleider, de regionale leider, in Franconia en was de redacteur van het smerige vod “Der Sturmer”. Dit was zijn show. Hij voelde zich volledig van alle blaam gezuiverd door deze film”
Nu was het de beurt aan de verdachten. Hermann Göring ging in het getuigenbankje zitten. Hij had een grijs pak aan en gele schoenen. Op de vraag of de Nazi-partij legaal aan de macht was gekomen antwoordde Göring: “Toen we eenmaal aan de macht waren gekomen, waren we vastberaden om die macht onder alle omstandigheden vast te houden.” Hij verklaarde dat de concentratiekampen nodig waren om de orde te bewaren. Het leidersbeginsel was volgens hem hetzelfde principe waarop de Katholieke kerk en de Sovjet-Unie was gebaseerd. De Russische rechter vertrok geen spier bij deze opmerking.
De rechtzaal zat stampvol op 18 maart. Robert Jackson begon zijn kruisverhoor van Göring. In het begin kon hij de vragen van Jackson nog pareren door hele lange antwoorden te geven, wat hem door de rechtbank werd toegestaan. Op de derde dag begon Jackson in zijn ritme te komen. Hij stelde vragen aan Göring die hij eigenlijk alleen maar met “ja” kon beantwoorden.
De andere verdachten kwamen ook aan de beurt. Stuk voor stuk ontkenden ze allemaal dat ze ook maar iets wisten van de wreedheden die waren begaan. Een bekend antwoord was ook: “we volgden alleen maar bevelen”. Joachim von Ribbentrop zei dat hij niks wist van de concentratiekampen. Tot de aanklagers een kaart lieten zien waarop de concentratiekampen stonden, een aantal vlakbij een van de vele huizen van von Ribbentrop.
Een paar van de verdachten gaven hun fouten toe in de hoop dat ze minder straf kregen en boden zelfs hun excuses aan. Albert Speer, de minister van bewapening, was de meest welwillende van allemaal. Op het moment dat hij een verhaal verteld over een poging om Hitler te vermoorden, beginnen alle verdachten te schuiven op hun bank. Göring roept nog eens “verrader” naar hem. Maar toch gaat Speer door. Aan het einde van juni was de verdediging klaar.
Het was de beurt aan Jackson om zijn laatste pleidoo te houden. Hij zegt:
“Deze verdachten vragen aan het tribunaal om te zeggen dat ze niet schuldig waren aan het plannen of uitvoeren van deze lange lijst van misdadigheden. Dat is hetzelfde toen Gloucester met het bloed nog op zijn kleren bij het lichaam van zijn vermoorde koning stond. Hij smeekte de koningin, net zoals zij u nu smeken: “Zeg dat ik hem niet heb vermoord”. De koningin antwoorde: “Zeg dan dat hij niet is vermoord, maar dood is hij toch”. Alsof u zou zeggen dat deze mannen niet schuldig zijn, zeg dan ook dat er geen oorlog is geweest, geen slachtoffers, dat er dus geen misdaad is begaan.”
Op Dinsdag 1 oktober werden de straffen aan de verdachten uitgedeeld.
Göring, von Ribbentrop, Keitel, Rosenberg, Frank, Frick, Kaltenbrunner, Streicher, Sauckel, Jodl en Seyss-Inquart werden veroordeeld tot de dood door ophanging. Hess, Funk en Raeder kregen levenslang. Von Schirach en Speer kregen 20 jaar, von Neurath 15 jaar en Dönitz 10 jaar. Fritsche, von Papen en Schacht werden vrijgesproken.
Op 15 oktober, een dag voor de executie haalde Göring een binnengesmokkelde cyanide pil tevoorschijn en slikte hem in. Om 22.40 uur zag een bewaker dat hij zijn arm naar zijn gezicht bracht en stikkende geluiden maakte. Een dokter werd er bij geroepen, die precies op tijd was om hem zijn laatste adem uit te zien blazen. Een paar uur later om 1.11 uur ‘sochtends liep Joachim von Ribbentrop naar de galg. Zijn laatste woorden waren: “Ik wens vrede op de hele wereld”. Een zwarte kap ging over zijn hoofd heen en het touw ging om zijn nek heen. De hoofd van de bewaking, kolonel Andrus, haalt de hendel naar beneden en een luik opent onder de voeten van von Ribbentrop. Om 2.45 uur ‘sochtends was alles voorbij.
Laatst gewijzigd door paulstolk op 13 nov 2003, 23:13, 18 keer totaal gewijzigd.
-
Proos
- Technisch beheerder
- Berichten: 8132
- Lid geworden op: 28 jan 2002, 17:25
- Gegeven: 14 keer
- Ontvangen: 35 keer
- Contacteer:
Mooie inleiding.
Zie het meteen helemaal voor me. Erg beeldend dus.
Ik heb trouwens volgens mij nog ergens een kleurenfoto van de processen. Eens kijken of ik die nog ergens heb.
Zie het meteen helemaal voor me. Erg beeldend dus.
Ik heb trouwens volgens mij nog ergens een kleurenfoto van de processen. Eens kijken of ik die nog ergens heb.
Those who cannot remember the past are condemned to repeat it. ~ George Santayana (1863-1952), The Life of Reason, Volume 1, 1905
Steun het forum | Forumregels | Gebruiksovereenkomst | FAQ | Zoek een moderator
Steun het forum | Forumregels | Gebruiksovereenkomst | FAQ | Zoek een moderator
-
Lord_Vetinari
- Lid
- Berichten: 561
- Lid geworden op: 20 sep 2003, 22:18
- Locatie: Oss
-
Willem ter Haar
- Lid
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 27 jul 2003, 15:18
- Locatie: Barneveld (Gelderland)
- Contacteer:
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
-
Lord_Vetinari
- Lid
- Berichten: 561
- Lid geworden op: 20 sep 2003, 22:18
- Locatie: Oss
De stad heet Nürnberg. Heeft trouwens een aardige site met een link naar het Parteitag documentatiecentrum.paulstolk schreef:zijn er nog mensen die hier op- of aanmerkingen hebben?
alle suggesties zijn welkom
http://www.museumsvielfalt-nuernberg.de ... index.html
Hij, die niet leert van de geschiedenis, is gedoemd deze te herhalen... / Si non confectus non reficiat / Fighting for peace is like making love for virginity
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
-
Willem ter Haar
- Lid
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 27 jul 2003, 15:18
- Locatie: Barneveld (Gelderland)
- Contacteer:
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
Moet ik 't dan ook de Nürnbergprozessen noemen? Ik dacht dat over het algemeen het "Neurenbergprocessen" werd genoemd?
Die site over de Parteitaggelande laat mooi zien dat er in de stad zelf heel weinig aanknopingspunten te vinden zijn over de processen.
Tijdens mijn verblijf in Neurenberg moest ik echt heel hard zoeken om het gebouw te vinden. De pensioneigenaar waar ik logeerde raadde mij ook af om daar heen te gaan. "Ach jongen, daar is toch helemaal niks te zien? Wat moet je met die oude rotzooi" waren zijn woorden.
Die site over de Parteitaggelande laat mooi zien dat er in de stad zelf heel weinig aanknopingspunten te vinden zijn over de processen.
Tijdens mijn verblijf in Neurenberg moest ik echt heel hard zoeken om het gebouw te vinden. De pensioneigenaar waar ik logeerde raadde mij ook af om daar heen te gaan. "Ach jongen, daar is toch helemaal niks te zien? Wat moet je met die oude rotzooi" waren zijn woorden.
-
Willem ter Haar
- Lid
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 27 jul 2003, 15:18
- Locatie: Barneveld (Gelderland)
- Contacteer:
-
paulstolk
- Lid
- Berichten: 711
- Lid geworden op: 05 nov 2003, 21:19
- Locatie: Ede, gelderland
- Contacteer:
-
Roel R.
- Lid
- Berichten: 5675
- Lid geworden op: 21 sep 2003, 01:50
- Contacteer:
paul, dit stuk vind je misschien intressant. er staat helaas geen bron bij:
http://www.thirdreichforum.com/viewtopi ... highlight=
http://www.thirdreichforum.com/viewtopi ... highlight=